Weekend in Jeruzalem

Vrijdagavond begon de shabbat. Eveline en ik zijn naar de klaagmuur gelopen. Ongeveer een half uurtje van ons huis lopen. Super druk was het hier. Er liepen mensen rond en die controleerde of je geen foto's maakte want dat mag niet op de shabbat. Maar daar kwamen we achter nadat we een foto hadden gemaakt. De meeste Joden staan te dansen en te springen. En voor andere was het een ontmoeting om gezellig bij te kletsen. Op de terugweg kwamen we een Jood tegen die ons vroeg om mee te gaan voor een Shabbatsmaaltijd. Even snel overleggen met elkaar maar het leek ons wel leuk om dat mee te maken. Wij met de Jood mee. Hij kon gelukkig goed Engels. Hij heette Amram. We liepen door de strenge Joodse wijk. Hij keek nog even naar onze rok lengte. Gelukkig hadden we allebei onze lange rok aan dus hij zei dat het oké was. We kwamen aan bij z'n huis. Een klein appartementje. Een beetje vies. Hij excuseerde zich ook voor het mannenhuishouden. Geef niet zeide wij. We zeiden dat we het leuk vonden dat hij ons uitgenodigd heeft voor de sabbatsmaaltijd dus het geeft echt niet. Het eten en drinken kwam op tafel. Eerst werd de wijn ingeschonken en gezegend. Hij deed er nog wat water bij en na de zegening had hij het in 2 teugen op. Nou dat lukte ons niet. Daarna moesten we onze handen wassen via een speciale manier. We mochten dan niet meer aan onze gezicht en haren zitten want dan moesten ze opnieuw gewassen worden. Eveline zat halverwege de maaltijd aan haar haren en dat zag hij dus ze kon haar handen weer wassen. Na het handen wassen werd het eten gezegend. Super snel gebrabbel met af en toe gezang er tussen. Het eten werd opgeschept. Vis met rode saus. Hij bleef maar opscheppen. Ik dacht hoe krijg ik dat ooit allemaal naar binnen aangezien vis totaal niet mijn favoriet is. Oja hij zei nog wel het kan een beetje pittig zijn. O dat geef niet zeiden wij. Ik nam een hap en ik steeg zowat op. Snel een slokje wijn. Hij nam ook een hap en zei sorry wel een beetje pittig. Wij: geef niet. Hoe vaak wij die avond geef niet gezegd hebben weet ik niet meer. Het was een beetje aparte avond en we kwamen met moeite weg. Elke keer bleef hij eten aandringen en hij bleef maar praten. Achteraf gezien misschien ook een eenzame man. Heeft hij in ieder geval dit keer niet alleen gezeten tijdens de Shabbatsmaaltijd.

Zaterdagochtend zijn we naar een dienst gegaan in een soort synagoge waar we ze wel in de Heere Jezus geloven. Ik heb er eigenlijk niet veel van verstaan. Alles was in het Hebreeuws. Omdat het druk was moesten we beneden via een scherm kijken. Wat wel grappig was dat terwijl wij net zaten een ouderling bij mij uit de kerk met z’n gezin binnenstapte. Altijd leuk om bekende tegen te komen. Het duurde bij elkaar ongeveer 3 uur. Best heel lang als je er niets van verstaat. Op de weg buiten is het super rustig. Maar een paar auto’s die voorbij rijden. Wijken waar orthodoxe joden wonen zijn afgezet met hekken. Hier kunnen dus geen auto’s in of uit. Op de markt waar het normaal super druk is, lopen nu enkel een paar Joodse gezinnen. Op de terugweg moest ik in een straatje tussen Joodse mannen m’n weg banen. Deze mannen stonden te bidden richting de muur. Dit doen ze door, heen en weer te bewegen zodat ze niet worden afgeleid door de wereld om hen heen. Dus was best lastig om ze niet aan te raken. Ze zetten geen stap opzij en ze gaan ook niet even stilstaan. In deze straat zaten alleen al 3 synagoges.

Er raast een koude wind over Jeruzalem. Dus de jasjes gaan aan en de sjaals gaan om. Zondag gingen we weer werken bij Hineni. We spraken toen ook de baas weer van Hineni. Hij woont langs de Gazastrook. Vorige week was het daar erg onrustig. Telkens ging het luchtalarm af. Scholen waren ook dicht. Hij zei donderdag waren de scholen weer open maar ik vond het niet verstandig om mijn kinderen daar heen te sturen. Niet omdat ik bang ben dat er een raket inslaat maar op het moment dat het luchtalarm afgaat moeten al die kinderen tegelijk naar de schuilkelders. Ik ben dan bang voor gebroken armen, benen of hersenschudding want dat gaat gebeuren. Ook vertelde hij dat zijn moeder en zijn dochter met elkaar konden praten over het luchtalarm en dat je dan moet schuilen in de schuilkelder want daar ben je veilig. Zijn moeder had dat meegemaakt tijdens de 2de wereldoorlog. Zoals hij zei: zo bizar dat ze allebei precies weten hoe het voelt als het luchtalarm afgaat. Terwijl de hele wereld denkt dat het over is. En dat is nou juist ook het probleem. Nieuws hier uit Israël word verkeerd beschreven in de kranten. En ja dit gebeurt ook in Nederland. Israël word aangevallen en wat word in het nieuws gezet dat Israël de Gazastrook aanvalt. Hoe frustrerend is dat voor de mensen hier. En nu je hier langer ben en deze mensen spreek voel je dat ook echt. Wij beginnen het steeds meer te begrijpen hoe het hier er allemaal aan toe gaat. Om dat allemaal op te gaan schrijven is heel moeilijk. Dat zou een heel boekwerk worden. Van echt alle kanten word Israël tegen gewerkt en dat is vreselijk. Dat Israël nog overeind staat is duidelijk dat ze niet alleen strijden maar met God!

Uit het werk zijn we naar het graf van koning David geweest. Daarboven is de zaal van het laatste avondmaal. Hier zijn we ook nog even doorheen gelopen. Wat was het hier een verschil met vorig jaar. Vorig jaar lagen er allemaal volgens mij Surinaamse mensen op de grond en deze hadden volgens de gids last van tongentaal. Wat een herrie was het toen. Hier kwamen we hier de vrouw tegen die Eveline de weg had gewezen vrijdag. Ze was de weg kwijt en liep even een stuk met ons mee toen. Wat voor taal ze sprak weten we nog steeds niet maar ze was heel blij om ons weer te zien. Ze wilde een foto met ons maken en we kregen dikke zoenen op onze wang.

Vanochtend zijn we voordat we moesten werken naar de Tempelberg geweest. Bij de gouden koepel. Heel streng word hier gecontroleerd. Eveline zat op een muurtje met een klein stukje bloot been. Gelijk kwam er een moslimman aangelopen en die zei er wat van. Een hele mooie plek is het hier. Een grote oppervlakte.  Bij Hineni moesten we vandaag weer groente snijden. Samen met Joke hebben we de grootste pompoen die ik ooit gezien heb gesneden. Ik ontwikkel hier nog spierballen. Vanmiddag nog afgesproken met Jochanan van Aleh. Om alles nog even na te bespreken. Ook willen ze graag meer bekendheid in Nederland van Aleh. Dus als je dit lees zeg het voort…