Code rood

Code rood als dat word voorspelt in Nederland weten we dat het gaat regen en waaien. Dat er een storm aankomt. Hier is dat toch wel iets anders. Gisteravond werd er ook code rood doorgegeven bij dorpjes hier ongeveer 20 kilometer verderop. Het verschil is dat het gelijk code rood is, het luchtalarm afgaat, er gescholen moet worden in de schuilkelders en raketten overvliegen. Dat is hier code rood. Joke en ik volgen CIDI op facebook en daar zagen we inderdaad dat er raketten af werden gevuurd vanaf de Gazastrook. Op hetzelfde moment kregen we ook een bericht van iemand die werkt op Aleh. Ze stuurde het luchtalarm gaat af in Sderot als het hier ook af gaat is het belangrijk dat je naar de schuilkelder gaat om te schuilen. Dan gaat er wel even wat door je heen. We vroegen aan iemand die hier al bijna een jaar is als vrijwilliger of ze wel eens naar de schuilkelder moest. Ja maar ik was altijd aan het werk. En dat is zo chaotisch want iedereen moet naar de schuilkelder. Een hele kleine ruimte met zoveel mensen. En omdat het s’avonds is willen ze allemaal gewoon slapen. Ze werkt in het ziekenhuis op Aleh. Soms ging het alarm wel een paar keer per week af. En dan denk je echt niet weer… Het is best wel apart zeker omdat je het hier gewoon hoort. Dan hoor je ze weer gaan de raketten. Wij zijn het niet gewend in ons veilig Nederland maar de mensen hier wel. Het hoort er gewoon bij. Ze stoppen echt niet hoor met wat ze aan het doen zijn. Ze gaan lachend verder. Wij vroegen woensdag aan de gids: ‘hoe sterk is het leger van Israel?’ Hij zei: ‘als je het wil weten moet je het uittesten maar ik zou het je niet aanraden.’ Van alle kanten word Israel aangevallen. Ze moeten wel sterk zijn. En op de Massada zei de gids ook tegen de groep. Hij is zelf ook van joodse afkomst. Israel is het enige wat we hebben. Hier moeten we zijn. Dit land heeft God ons gegeven.  Eerst met Abram en daarna met Mozes door Jozua. En we zullen er alles aan doen om dit te houden!

Terwijl ik net het woord schuilen opschrijf bedenk ik mij dat ik gisteravond ook precies een stukje hierover heb gelezen. Dit: de veiligste plek op aarde is onder de vleugels. Hoe goed weten kuikentjes dat! Er hoeft maar iets kleins te zijn dat hen aan het schrikken maakt, zoals regendruppels die neerkletteren, of ze vliegen naar de vleugels van hun moeder om er te schuilen. We zijn zo veilig als we door Zijn vleugels worden bedekt! Is het niet verbazend treurig dat we soms bewust buiten in de regen en de storm blijven staan te midden van allerlei gevaren, terwijl er al die tijd een schuilplaats voor ons gereedstaat? (Suzanna Spurgeon)

Gisteren had ik ook een middag/avonddienst. Ik moest Martha helpen met eten. Volgens mij was het een chocoladecake. Maar ze wilde niet en ook niet drinken. Ze zag er witjes uit en bleef maar doorslapen. Na mijn pauze dat was ongeveer 2,5 uur later werd ze opgehaald door 4 mensen met een brancard. Ik denk van het ziekenhuis want ze hadden witte jasjes aan. Mijn eerste indruk was dit gaat zo anders dan in Nederland. Ik weet niet precies hoe het in Nederland gaat maar naar mijn idee wel een stukje luxer of moderner. Ze liepen met de brancard de patiënt voorbij. Oeps snel terug. Er was 1 man en naar mijn inschatting nog 3 jonge meiden. 2 van deze meiden gingen de hardslag meten. Eentje had een telefoon in der handen die hield de tijd bij en de andere had de pols beet en telde een minuut lang de hardslag. Iedereen stond er omheen, na wat heen en weer gepraat namen ze haar mee. Jammer dat ik niet kan verstaan wat ze allemaal zeggen.